Terugblik Bart Chabot in Duinzichtgesprekken

Terugblik Bart Chabot in Duinzichtgesprekken

  Over onze kerktorenklok waar hij altijd op keek als hij zijn kinderen (te) laat naar school bracht: dat ding staat nooit gelijk. Als hij voorliep was vader Chabot waarschijnlijk op tijd, liep de klok achter dan te laat. Erop vertrouwen kon je nooit. Hoe herkenbaar.

   Over het wereldgebeuren:  sinds nine eleven hebben de zachte krachten het loodje gelegd. Waar is de medemenselijkheid gebleven? Het klimaat, ook in ons land na de moorden op Fortuijn en Van Gogh, is kil en grimmig geworden. Over Israël en Gaza: van walging naar wanhoop.

   Over zijn uitzonderlijk ongelukkige Jeugd en hoe hij die heeft overwonnen. Een liefdeloze jeugd heeft Chabot doen breken met zijn ouders, met allebei. Zijn vader vond dat hij niet geboren had mogen worden. Lees erover in zijn dit jaar verschenen boek Engelenhaar.  Vrijbuiter, vrijdenker en als Pietje Bell te zijn en dat te koesteren, daardoor heeft hij zich aan zijn jeugd  kunnen ontworstelen. Ook vrienden en zijn hospita aan  de Van Alkemadelaan hebben geholpen. Maar het meest heeft hij te danken aan zijn vrouw Yolanda, met wie hij de ontspannen verhouding heeft dat zij, arts, de hoofdkost verdient en hij zich als kunstenaar kan ontplooien (maar ook moet koken). Kunst geeft hem kracht.

   Over de dood: van de dood kun je een persoon maken en die lekker pootje laten haken.  Dat is de kracht van verbeelding. Chabot noemt de Bijbel ook een boek vol van verbeelding. Chabot’s werk is één doorlopende verbeelding.

   Over dichten en schrijven: Chabot is in militaire dienst gaan dichten. Deze vrijgevochten kunstenaar is luchtmachtofficier geweest, een tijd waaraan hij met plezier terugdenkt. In die tijd vielen hem plotseling dichtregels in, die hij onmiddellijk moest opschrijven. Wat alleen maar kon door naar de enige rustige plaats, de wc, te gaan, wat de sergeant opviel die er wat van zei. Poëzie is zo ongrijpbaar als een poes. Schrijven is een kwestie van discipline, met ijzeren discipline achter je bureau zitten met je trouwe viervoeter aan je voeten, hondenbaan.
   Over het boekenweekgeschenkboek. Zes auteurs, het hele gezin. Best een krachttoer met serieuze gesprekken in de gezinskring. Ieder beschrijft vanuit zijn of haar positie het Chabot-gezin, vader, moeder, vier zonen. Maar niet zes compleet los van elkaar staande stukken, er lopen tenminste twee rode lijnen door alle bijdragen. Chabot maakt ons nieuwsgierig.
terug