Op de derde advent zien we de oude Abraham gaan met zijn zoon. Wat hij gehoord heeft, is niet te doen. En toch gaat hij. En je voelt aan alles: het is erop of eronder. Die ene zoon die Sarah vorige week het liefst voor haarzelf hield, moet worden losgelaten in vertrouwen. Een onmogelijke opgave: je toekomst niet krampachtig vasthouden, maar loslaten in vertrouwen. Zoals Abraham zijn vaderhuis, zijn verleden, moet loslaten, zo ook zijn zoon, zijn toekomst. Het verhaal suggereert: als je echt mens wil worden, zal angst plaats moeten maken voor vertrouwen. Maar wie geeft je dat? Hoe ingewikkeld.

De alarmistische tijden zouden ons zo kunnen verlammen dat we nergens meer toe in staat zijn. Miljarden voor onze veiligheid, ik snap het. Maar tegelijk weten we ook dat wij onze toekomst niet kunnen maken. Daarin zijn we begrensd. Er kan zomaar iets gebeuren dat al onze maakbaarheid doet verdampen. Willen we echt wakker kunnen worden en kunnen doen wat moet gedaan, dan hebben we vertrouwen nodig. Het geloof dat uiteindelijk niet het slagersmes het laatste woord heeft, maar de stem uit de hemel die zegt: ‘Strek je hand niet uit naar die jongen’.

We gaan in vrees en beven zondag die berg op. Om ons te binnen te brengen wat Jochem Klepper met trillende handen schreef in 1941 toen de duisternis niet meer te doen was: ‘De nacht is haast ten einde, de morgen niet meer ver…’ We gaan het zingen tegen de zorg en de duisternis in.

Ad van Nieuwpoort