Daarover gaat het ook in het verhaal van Noach. Het nieuwe ‘in den beginne’ na de grote vloed begint met het oprichten van een verbond. De God van Noach richt een verbond op met heel de aarde en alles wat daarop leeft. Niemand uitgezonderd. Deze Mensengod verbindt zich eens en voorgoed met alle mensen, zo wil het verhaal. En daarmee is dus die mens in relatie gezet. Dat verbond is een relatie waar hij nooit meer uit kan vallen. Zoals de boog in de wolken heel deze aarde omvat, zo omvat zijn liefdesverbond ons.

Dat liefdesverbond is een zegen. Maar ook een opdracht en een verantwoordelijkheid. Want de vraag is natuurlijk aan ons: zijn wij ook verbondsmensen? Zoeken we ondanks alles elkaar op of verketteren wij elkaar? Daarover gaat dit verhaal ook. Noach gaat, zoals het hoort naar bijbels besef, van water naar wijn. Hij drinkt ervan en wordt dronken. Naakt ligt hij in zijn tent en schaamt zich niet. Vaak hoofdschuddend moralistisch uitgelegd maar is dit niet paradijselijk? Dronken van de wijn en naakt zonder schaamte? De mens op zijn gelukkigste moment?

Maar Cham ziet dat zo niet. Hij pint zijn vader vast op zijn geslachtelijkheid. Hij ziet in hem geen mens, geen medemens maar een object. Precies zoals ze doen in Kanaän. Niet de ander zien als mensen tot wie je in een relatie staat, maar als een ding waar je de spot mee drijft. Zijn broers bedekken de naaktheid van hun vader: ze beschermen hem, zoals Noachs God ons omringt met zijn boog om ons te beschermen tegen alles wat de relatie kapot maakt. Noem het een politiek van liefde. Tegen de haat. We smachten ernaar.

Komende zondag is het gemeentezondag. We vieren het verbond met kostelijke liederen, mooie muziek, met nieuwe ambtsdragers en een feestelijke opening van onze verbouwde Kapel. De wijn van Noach staat klaar om dit feest te vieren.

Ad van Nieuwpoort